Kunst bij Motivaction

Bij Motivaction dragen wij kunst en cultuur een warm hart toe. Naast mooie onderzoekstrajecten voor bijvoorbeeld musea en culturele instellingen halen wij de kunsten ook graag letterlijk in huis. Niet alleen ter decoratie, maar ook omdat kunst inspireert. De kunst die nu in ons pand aanwezig is heeft een diversiteit aan makers en technieken. Hiermee heeft onze kunstcommissie geprobeerd een balans te creëren, maar tegelijkertijd ook spanning op te zoeken. In de komende blogs licht onze algemeen directeur Pieter Paul enkele van de kunstwerken in ons kantoorpand toe.

Aflevering 3: Kleurijke kunst

In de kunst van Motivaction is geen strakke rode draad te ontdekken als in de zin dat de getoonde kunstwerken gekenmerkt zouden worden door een vast thema, een specifiek onderwerp, het gebruik van één soort materiaal, of één soort vorm of kleur. We laten ons in de keuze vooral leiden door wat we als ‘bewoners van het pand’ zelf mooi vinden en daarnaast hebben we een aantal ‘professionals’ in ons midden die een kunstopleiding (of daaraan gerelateerd) hebben genoten en ons adviseren.

Wie door het pand loopt ziet dan ook zeer uiteenlopende kunstwerken waarbij het opvalt dat we een lichte voorkeur hebben ontwikkelt voor jonge, aankomende (Nederlandse) kunstenaars. Hoewel…. wie op de 2de etage komt zou ook de indruk kunnen krijgen dat we ons daar vooral hebben laten inspireren door de kleurencombinatie paars/roze.

Het kleinste werkje in de hal is een reproductie van een schilderij van Mark Rothko. Markus Rothkowitz zoals hij oorspronkelijk heette, (Letland 1903 – New York 1970) kan gerekend worden tot een vertegenwoordiger van het abstract expressionisme, de zogenaamde colorfield-stroming. In het expressionisme tracht de kunstenaar zijn gevoelens of ervaringen voor de waarnemer uit te drukken, door een vervorming van de werkelijkheid. Zo drukken kleuren (zonder duidelijk herkenbare vorm) gevoelens uit: de expressie staat voorop en verder zijn er geen regels. Sterker nog, de belangrijkste regel van het expressionisme is dat wetten door niemand (mogen) worden opgelegd! Dat is duidelijk bij de werken van Rothko terug te zien; op veel van zijn werken zie je een egaal gekleurde ondergrond, met daarop slechts twee of drie rechthoeken in verschillende kleuren, variërend in breedte of hoogte. Op het werk op de 2de etage domineert de kleur paars/roze en zwart . En naarmate Rothko ouder werd (in de jaren vijftig en zestig) werden zijn werken steeds somberder van kleur. Achteraf was dit wellicht een voorbode van zijn zelf gekozen levenseinde….
 
Daarnaast hangt een groot schilderij van Gijs Donker (1964) waarop heel duidelijk een vrouw tegen een strak paarse/roze achtergrond is afgebeld. Tot in detail is de zittende vrouw geschilderd. Dit werk kan opgevat worden als een directe reactie op het expressionistische werk van Rothko: Gijs Donker is vooral bekend geworden toen hij samen met onder andere Peter Klashorst in 1989 het kunstenaarscollectief ‘After Nature’ oprichtte. Dit groepje van Nederlandse kunstenaars zette zich vooral af tegen de dominerende abstract expressionisme van onder meer Rothko en zij gaan weer meer ‘terug’ naar het realisme in de schilderkunst. Op de werken van de After Nature groep staan (de naam zegt het al) weer duidelijke waarnemen personen te zien. De groep waar naast Gijs ook zijn broers Justus en Aad deel van uit maken, schuwen de confrontatie met de expressionisten niet en gaan begin ’90-er jaren naar de Verenigde Staten om hun werken tentoon te stellen.

Maar het expressionisme is niet meer weg te denken. Wie zich omdraait ziet in het trappenhuis een groot expressionistisch kunstwerk van Janine van Oene (1988) uit 2020. Als je ernaar kijkt zie je duidelijk dat bij haar het proces van het schilderen centraal staat; de grove, bijna kalligrafische penseelstreken zijn ogenschijnlijk zonder moeite in één keer op het doek gezet. Daarbij laat Janine van Oene zich leiden door de ‘boterachtige kwaliteit’ van de olieverf zelf, door de magie van het mengen en het zoeken naar de perfecte kleur. In al haar werken speelt ze met enkele kleuren die eruit springen: in dit werk met de titel DIG DUC zijn het de kleuren roze en zwart. Maar de fysieke actie van snelle kalligrafische lijnen is niet alleen het resultaat van spontane ingevingen; veel van haar werken kennen intensieve voorbereiding op de computer!

Haar werk is niet onopgemerkt gebleven, ze heeft inmiddels verschillende kunstprijzen weten te veroveren, waaronder de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst en in 2020 de Jeanne Oosting Prijs, waarvan de jury volledig bestaat uit zeer kritische collega kunstenaars. En het gerucht gaat dat haar werken ook de weg hebben weten te vinden naar het Nederlandse Koningshuis…...

Aflevering 2: Veelzijdige Nederlandse kunstenaars

Veel van de kunst bij Motivaction is ingelijst of door buitenlandse bekende kunstenaars gemaakt. Als kunstcommissie hebben we ook gekozen voor een aantal bekende en minder bekende Nederlandse kunstenaars.

In de vorige aflevering kwam het werk van Ad van Hassel  met de titel Candy Campbel yellow aan bod. Rechts daarvan ligt in de vitrine een klein zwartbronzen hoofdje van de Nederlandse kunstenaar Armando. Armando was als kunstenaar een alleskunner. Hij maakte niet alleen beelden, maar hij schilderde, dichtte, schreef en was daarnaast ook nog violist, acteur, journalist, film-, televisie- en theatermaker. Zelf zag hij zijn werk als 'Gesamtkunstwerk' waarbij hij zich liet inspireren door zijn ervaringen uit de Tweede Wereldoorlog.

Zijn beelden kenmerken zich doordat het lijkt alsof het brons uit klei geboetseerd is, grof en met de vingers vormgegeven. In overlegruimte Hyde Park is nog een werk van Armando te zien: een litho met als titel Die Fahne. De (zwarte) vlag is een belangrijk thema in veel van zijn werken, in de hal van het Concertgebouw kun je een metershoge, bronzen versie bewonderen.  

Het kleinste en het grootste kunstvoorwerp bij Motivaction zijn slechts een paar stappen verwijderd van elkaar. Maar dan moet je wel naar buiten! Op de hoek van het dak staat een kunstwerk van beeldend kunstenaar, vormgever en glaskunstenaar Menno Jonker. Menno is de partner van onze oprichter Frits Spangenberg en is vooral bekend geworden als maker van glazen kunstobjecten. Zo maakte hij ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de aanslag op Koninginnedag 2009 een deels ingegraven monument in Apeldoorn. Het kunstwerk op het dak heet Inner Conviction en is geplaatst bij de opening van het pand in 2001. ’s Avonds licht in het glazen vierkant de rode stip op, als baken in roerige tijden! En er is meer werk van zijn hand te zien in ons kantoorpand. In de bespreekruimte Zijin Shan (2^de etage) zie je twee blauwe objecten, een hoge ‘urn’ in de vitrine en een wijd uitlopende vaas in de vensterbank.  

In de ruimte van M-select staat een houten beeld van wellicht een van de meest veelzijdige kunstenaars die Nederland gekend heeft: Corneille. Corneille wordt gerekend tot de Nederlandse kunstenaars, maar is in België geboren. Hij trad net als Karel Appel toe tot de Cobra-groep en zijn stijl wordt als figuratief aangeduid. In veel van zijn werken zijn vrouwen, vogels en bloemen afgebeeld in felle kleuren. Het werk van Corneille heeft ook buiten de kunst veel fans getuige de vele sjaaltjes, bordjes en andere huishoudelijke voorwerpen die met opdruk van zijn kunst worden verkocht. Corneille werd begraven op de begraafplaats in Auvers-sur-Oise, waar ook Vincent van Gogh werd begraven. 

Aflevering 1: Popart

Als je het pand van Motivaction binnenstapt, kom je terecht in de kunst van de Popart stroming. De naam is een afkorting van Popular Art. De Britse criticus Lawrence Alloway introduceerde deze stroming in 1949. Popart ging pas echt vliegen in het Amerika van de jaren 60 van de vorige eeuw. Dat was de tijd van vrijheid, flower power, seksuele revolutie en vrouwenemancipatie.

Popart kunstenaars zagen het museum als een elitaire plek voor hun kunstwerken en wilden de kunst onder de mensen brengen. Daarom hebben we deze kunstwerken ook bij Motivaction op een plek gehangen dichtbij de straat en waar veel mensen komen. Onze collega's, klanten en natuurlijk ook respondenten.

Veel Popartwerken zijn vooral decoratief en hebben geen ‘diepere’ boodschap. Of het moet ironie zijn, want Popart kunstenaars gebruiken alledaagse gebruiksvoorwerpen uit de consumptiemaatschappij, massaal vervaardigde serieproducten en alle mogelijke reproduceerbare objecten als motief. Daarmee stond de Popartbeweging dichter bij het ‘gewone’ leven en was het veel ‘platter’ dan de werken die daarvoor werden gemaakt.

In onze hal

De twee werken links in de hal zijn van Roy Lichtenstein, hij specialiseerde zich in het weergeven van plaatjes uit stripverhalen met handgeschilderde rasterpunten.

De gele sculptuur op de sokkel bij de ingang van onze grootste ruimte de Grand Canyon is van Ad van Hassel met de naam Candy Campbel yellow. Het bijzondere van Ad van Hassel is dat hij zo’n goede kwaliteit van kunst en zeefdrukken maakte dat al snel ook andere kunstenaars zoals Herman Brood, Corneille, Jan Cremer en Rob Scholte, hun werk door Ad lieten zeefdrukken!

De sculptuur is een knipoog naar het werk van Andy Warhol. Andy Warhol reproduceerde zijn werk in series door middel van zeefdruk. Beroemd zijn de zeefdrukken van de Campbell soup cans; (goedkope) blikken soep als kunst! Hier hebben we door het pand ook verschillende printen van hangen. Als je nog meer Andy Warhol wil zien, bij het kantoor van ons selectiebureau M-select hangt een litho van hem uit de serie Ladies and Gentlemen. Het betreft de afbeelding van een transgender persoon en komt uit de jaren 70 maar is vandaag de dag actueler dan ooit.